siyah-beyaz bir kart atmak istiyorum. ama ne yazacağımı, sözlerime nasıl ve nereden başlayacağımı bilmiyorum. şarkı mütemadiyen çalıyor. rüzgar sınırsız esiyor. sahil çok kalabalık. tam bu noktada emel müftüoğlu’na bir çift lafım oluyor. tutuşmasın insanlar el ele. hayat da bayram olmasın lütfen.
olmasın.
üç gündür olmayan kalabalık diyorum emel hanım. plajdaki kum tanesi başına bir insan düşüyor nerdeyse.
o yüzden “insanlar ellerini bırakana” dek sahile inmeme kararı alıyorum. sonra da emektar sandalyemi omzuma atıyorum. nihayet; red kit’e selam duruyorum. çünkü ben evinde uzakta...
){kind=link}