parkın çimlerini yeni biçmişler. öyle güzel kokuyorlar ki; maskemi burnumun altına indirdim. bu nefis kokuyu derin derin içime çekerek hücrelerime kazıdım. çünkü bayım; taze çekilmiş kahve kokusu olsun, yağmur sonrası toprak kokusu olsun ve bir de işte yeni biçilmiş çimen kokusu benim için aşık olunası kokulardır.
şimdi misal; tam karşımda, uzak köşede oturan bir çift, aşkın milyar kere yapılan tanımına bir yenisini daha ekliyorlar. kısa saçlı, pembe bluzlu kadın, siyah-beyaz pötikare gömlekli adamın omzuna başını dayamış, hiç konuşmadan aşkı yeniden tarif ediyorlar. fonda adeta bir fransız romantiği, şarkı. etrafta taze biçilmiş çimen kokusu. aşk diyorum. son kararım.
.
