önce balkonu yıkamayı düşündüm. sonra babamı özledim. tembelliğim tuttu, balkonu yıkamaktan vazgeçtim. babamı özlemeye devam ettim. çünkü nerede olurlarsa olsunlar çocuklar babalarını hep özlerler. hem herkes bilir bunu. birini özleyince ya sıla ya da emre aydın dinlenir.
önce ellerimi yani avuç içlerimi güneşe tuttum uzmanların dediği gibi. sonra babamı özledim. çünkü ne yapıyor olurlarsa olsunlar çocuklar babalarını çok özlerler. bunu da herkes bilir. sevdiğini özleyen her insan biraz hüzünlenir, biraz ağlar ve belki biraz gülümser güzel hatıraların şerefine.
önce bir şiir okudum cemal süreya'dan. sonra babamı özledim. çünkü kaç yaşında olurlarsa olsunlar çocuklar babalarını hep özlerler. hele de dönülmeyen bir yolculuğa çıkmışlarsa, daha çok özlerler. bunu zaten bilmeyene insan demezler. nitekim özlüyorsa bir insan, içinde birtakım isyanlar biriktiriyordur.
şimdi işte, balkonu yıkarken babamı özlüyorum.
.
emre aydın - her şey biraz hala sen
