haftalar sonra otobüsteyim eve dönüş yolunda. basit bir hesap yaptım. tam iki ay olmuş bu yolu kullanmayalı. önce garipsedim biraz. ama her türlü sıkıntısına rağmen, hiç sevmediğim işimin bana tek ve en güzel hediyesi bu yolculuklar oldu belki de. belki değil eminim. zira burada bulunan yazıların yarısından fazlası hep bu yolculuklar esnasında kaleme alındı. kâh köpek öldüren bir kış soğuğunda, kâh yağmurlu bir sonbahar akşamında yahut şimdiki gibi insanı insanlıktan çıkaran bir istanbul sıcağında yazıldılar hep. yazarken hiç olmadığım kadar mutlu, hayal edemeyeceğim kadar huzurluydum. şüphesiz çok özleyeceğim..
şimdi işte, yine sıcak, çok sıcak. klima yok. sonuna kadar açık camlar doğal klima vazifesi görüyorlar. şansıma tüküreyim ki yanımda da çam yarması bi'abi. gidiyoruz efil efil.
şikayetçi miyim peki?
hayır, hiç sanmıyorum. çünkü yazıyorum.
.
.
