bir gün yine ebru gündeş çalarken arka fonda, oturmuştum böyle yazmaya. hava yine sıcaktı. ama şimdiki gibi uykum var mıydı onu hatırlamıyorum. babamın gülen yüzünü unutmam mümkün değil. her gülen yüzü o'na benzetmem bu yüzden usta. onu ne çok sevdiğimi bilseydi bu kadar çok film izlemezdim belki de.
dünya kupası dev ekranında suretini görmüş seyirci gibi sevinmek istiyorum sadece. lakin delicesine. unutmak istiyorum her şeyi bir süreliğine. ama şimdiki gibi karşı parkta çalan şarkılar eşlik etmiyordu nemli geceye. desibeli çok fazla zorlamadan kadifeden kesesi diyor yazlık sinema solisti tadındaki icracı abla. pavlov'un ayar olmuş köpeği gibi niye hemen çocukluk günlerini hatırlar ki böyle durumlarda insan. hatırlanacak başka şeyler yokmuş gibi niye hem?
aslına bakarsan o gün yazıp sildiğim şeyleri hatırlamak istedim şimdi yeniden otururken klavye başına. yazlık sinemaya gitmiş falan da değilim üstelik. hem silinecek kadar fena değillerdi yazdıklarım. sıcaktı. ebru gündeş çalıyordu.
ama hatırlayamıyorum işte. evimize kadar gelirdi gazinodaki şarkı sesleri. mutlulukla-mutsuzluk arası bir şeydi sanki yazdıklarım. küçüktük daha o zaman kiralık evimizin arka balkonunda. belki de yanılıyorumdur. muazzez ersoy'da olabilir arka fondaki sanatçı.
ama çok sıcaktı.
.
ebru gündeş - kaçak
.
.
