dünyanın “zalım” bir yer, içindeki -adına insan dedikleri- iki ayaklıların da çiğ süt emmiş birer vahşi olduğunu zamanla idrak ettik. kaza ve kadere zaten doğuştan iman ettik. ama ve lakin; dosdoğru bir insanın, dilinden ve elinden kendimden çok emin olduğum bir günahsızın günde üç öğün gözyaşı dökmesi… şeytana pabucunu ters giydiren kötü bile olmayan kalpsiz iblislerin oyununa yenik düşmesini diyorum…
nasıl, ama niçin… ama neden, neden..
hikmetinden elbet sual olunmaz.ve elbet neyin şer, neyin hayır olduğunu biz aciz kulların bilemeyiz. ama..
ama işte…
insanın kendi canının yanması o kadar dokunmuyor, örselemiyor ve yaralamıyor da kendi canından kanından birinin canının yanmasının bünyede açtığı hasarın, kesiğin ve acının tarifi yok. çaresi yok. ilacı yok. tesellisi yok. hatta duası yok!
bağışla bizi
tanrım..
.
