bazı anlar vardır, bazı görüntüler. beyinden kalbe doğru akıp giden duygular vardır. dünyanın en iyi fotoğrafçısını da getirseniz o anki duyguyu hakkıyla yansıtamayacağını düşündüğümüz anlar hani.
bu akşamüstü onlardan birini yaşadım.
her gün aynı adımlarla, aynı duvar kenarından yürüdüğüm yolda ilerlerken yolumun üzerinde 17-18 maksimum yirmi yaşlarında genç bir kız vardı. karşısında da metro müzisyeni kadın, bir kayahan şarkısını söylüyordu. kırmızı montlu kızımız o kadar doğal, o kadar içtenlikle ve hayranlıkla bakıyordu ki sanatçımıza beynim bu görüntünün fotoğrafını çekti anında.
genç kızımız, bir bebeğin ilk kez gördüğü dünyevi bir objeye baktığı merak, heyecan ve coşkuyla bakıyordu. belki müzisyen olmak istiyordu. belki sevgilisi aklına gelmişti. belki de başka bir sebepti onu böyle hipnotize eden.
her şey olabilirdi ama rol yoktu. çekince yoktu. dünyada sadece kendisi ve o şarkıcı kadın varmış gibi sade ve duru bir kompozisyon vardı.
bazen diyorum olur öyle. bir anlık görüntü bin kelimeye bedeldir..
genç kızımız, bir bebeğin ilk kez gördüğü dünyevi bir objeye baktığı merak, heyecan ve coşkuyla bakıyordu. belki müzisyen olmak istiyordu. belki sevgilisi aklına gelmişti. belki de başka bir sebepti onu böyle hipnotize eden.
her şey olabilirdi ama rol yoktu. çekince yoktu. dünyada sadece kendisi ve o şarkıcı kadın varmış gibi sade ve duru bir kompozisyon vardı.
bazen diyorum olur öyle. bir anlık görüntü bin kelimeye bedeldir..
.
