geçen yıl yine bu vakitler eski evimde imsaktan güneşe üstümden geçen uçakları sayardım. motorlarının çıkardığı güçlü veya zayıf seslere göre gidecekleri ülkeyi tahmin ederdim. bazen kendimi o uçaklardan birinde hayal ederdim.
oysa şimdi bu yeni yerde üstümüzden kuş bile geçmiyor. sadece karşıdaki kasabın soğutucusunun motor sesiyle bir kaç mart kedisinin haykırışını duyuyorum. bazen tüm bu şeylerin özlemek için bahane olduğunu düşünüyorum. oradan çünkü hüzün nehirine çıkmak daha kolay oluyor. ama bilmiyorum, yanılıyorumdur belki de. bu da başka bir bahanedir. ve gerçekten özlediğim başkadır. bilemiyorum ibrahim, bilemiyorum..
.
