balkonumdan uzakta bir martı, öyle bir duruş ve öyle bir bakış sergiliyor ki; sanki hayatın anlamını çözmeye çalışıyor. ve öyle ciddi. öyle vakur. ama hepsinden önemlisi beyaz. bembeyaz. çok güzel. üzerine şiirler, şarkılar yazılacak kadar yalnız bir de. oysa ben şiir bilmem. şarkı da söyleyemem. lakin söylemiştim. ancak düz yazarım. dümdüz. gördüğümü, duyduğumu, hissedebildiğimi.
şimdi işte; 21 haziran. pazar. sıcak. nemli. haliyle pencereler açık. kulağımdaki müziğin sesini delen öfkeli bir kadın sesi yükseliyor bu pencerelerin birinden. önce ne olduğunu anlamaya çalışıyorum. kulaklığı çıkarıp sesin geldiği yöne kulak kesiliyorum. kadın öfkeli. kelimeler makineli tüfekten çıkan mermiler gibi. öldürmeseler bile sersemleticiler. ne dediğini anlamıyorum. ama haddinden fazla öfkeli. “haketmelisin” gibi bir tek kelime seçiliyor. ama şiddeti hoş değil. şefkatini bilemem. derinlerden gelen belli belirsiz bir erkek sesi. çocuk değil. aile içi tartışması olsa gerek. tam da dün trt haber’in sadece sinema programında tanıtımı yapılan “başkalarının hayatı” filmini tekrar izlemeyi düşünürken. kim bilir bu olaya şahit olan o beyaz martı ne düşündü? hem martılar düşünür mü? o vakit başkaları ne düşünür? misal ben bu ilk bahar ve ilk yazın neredeyse tümününü balkonda geçirirken? misal şu karşımdaki on üç katlı binanın dokuzuncu kat penceresinde sigara içen kıvırcık saçlı kadın mesela? ya da hararetli telefon konuşmasını yaparken bir yandan da gayrıihtiyari benden yana bakan keçi sakallı, yuvarlak çerçeveli gözlükleri olan kel adam? başkaları bizi nasıl görüyor ve biz başkalarını? yahut burada yazdıklarım sevgili bayım ya da siz saygıdeğer hanımefendi oradan nasıl görünüyor bilemiyorum? aslında aynı hayatı yaşıyoruz. aynı otobanın farklı şeridinde giden arabaların içindeyiz. birbirimizi görüyoruz. dokunamıyoruz. dokunduğumuzu sandıklarımız bizi yanlış anlıyor. anladığımızı sandıklarımızda da biz yanılıyoruz. oysa, .. kuşlar uçuyor*
istanbul, 21 haziran 2020
.
* cemal süreya
.
