o da komutanına tekmil veren asker ciddiyeti ve intizamında;
-olmaz mı beyim diyor.
-bi'az şekerli getir o zaman diyorum cengizhan'a benzeyen bu sıradışı garsona.
.
en güneş alan masaya kuruluyorum. fakat güneş yakıyor bir süre sonra. ceketi çıkarıyorum. aksi gibi bu seferde rüzgar sağlam esiyor. ceketi yeniden giymekle giymemek arasındaki kararsızlıkta beklerken kahveyi getiriyor bizim afili garson. kararsızlığımı unutup küçük ece ajandamdaki notlarıma bakıyorum. onyedi nisanın altında kuğu fırtınası yazdığını görüyorum. esen rüzgarı buna bağlıyorum. sonra aklıma üşüşen gereksiz düşünceleri kovalayıp mühürdar caddesinin insanlarını izlemeye koyuluyorum. haftaiçi ortalamasının altında bu sefer kalabalık. şikayetçi değil bilakis memnunum bu durumdan. sanki pazar sabahının öğleye sarkan zaman dilimindeymişim gibi. tek eksiğim müzik. doktor yasakladığından beri kulaklıkla müzik dinleyemiyorum eskisi gibi. ama bu güzel havaya indila yakışır diye geçiriyorum içimden. zaz da olur elbet. fransız olsun yeter ki.
.
kapıdan kovduğum düşünceler bacadan geri geliyorlar. içimden konuyu değiştiriyorum. lakin kati surette buna müsaade edilmiyor. kendimle olan mücadelemi kaybediyorum. böyle zamanlarda en kolayı baharı suçlamaktı benim için. ama ilk defa bir mazerete sığınmıyorum. yenilgiyi peşinen kabulleniyorum. en ağır antlaşmalara imzaya hazırım artık.
.
sonunda zihnimdeki baklayı çıkarıyorum. yukarıda güneş harika. aşağıda insanların gündelik telaşını izlemek ve kendilerinin bile bilmediği hikayelerini kurgulamak da öyle. hakeza taze biçilmiş çimen kokuları, beyaz papatyalar, şarkılar çok güzeller. son tahlilde aylaklık diyorum bayım hepsinden muhteşem.
lakin.
eksik bir şey var.
eksik.
"ara sıra elle tutulur bir şeye mecbur olmadığımız için mi perişanız?
ha, ne dersin?
bütün hayat kabızlığım hep bu yüzden işte.
anlıyor musun?
.
acaba diyorum bazen zarifoğlu çok mu haklı?.
"ara sıra elle tutulur bir şeye mecbur olmadığımız için mi perişanız?
ha, ne dersin?
.
