eskiden, en azından birbirinin kopyası gibi geçen günlerim için üzülür, bir şeyler yapamadığım için hayıflanırdım. negatif de olsa bir eylemim olurdu. hiç olmadı trafiğin düzenini bozan orospu çocuklarına küfür ederdim. şimdi ferhat göçer çalan radyonun istasyonunu değiştirecek ne halim ne de tavrım var.
ama şu da var. iki gündür ve ilk kez dinlediğim cem karaca şarkısı duyuyorum. hiç bir yerde bulamıyorum.
sözleri biraz hatta çokça silkeliyor beni.
artık şu feleği bozmak zamanı, kabus gibi üstüne çökmek zamanı.
değişik yani.
***
1982den beri dünya kupası izliyorum. aynı yıldan beri de italyayı tutuyorum. bugün hiç bir varlık gösteremediğimiz turnuvaya veda ettik. elendik. beşiktaş kaybetmiş gibi üzüldüm. ama şu dünya kupası dev ekranında kendini görüp de sevinen seyirci gibi umarsız, gamsız ve coşkulu olamadığım için üzüldüğüm kadar hiç bir şeye üzülmedim. bunu da not edelim buraya.
ikibinondört haziran
**
haziranda ölmek zor demiş şair. halt etmiş. bence yaşamak en zoru.
*
antidepresan gülümseler var bir de. sanırım en güzel şeyi bu zamanların.
.
