bazen de diyorum ki sevgilim, ne kadar kapalı olursa olsun tüm yollar bir çıkış yolu mutlaka olmalı insanın. bir son şansı. bir, iki hatta üçüncüsünü kaçırmış olsa da köprüden önce bir son çıkış hakkı olmalı. mesela bir kez olsun doğru yöne dönen devranı.
peki ya benim son çıkışım hangisiydi. ya da var mıydı?
yol boyu bunu düşündüm.
o ise şirketin finansal sıkıntılarını anlatmaya başladı. hastayım dedim. oralı olmadı. benim anlatacak bir şeyim ve halim zaten yoktu. mecbur o'nu dinler gibi yaptım. uzun soluklu, kısa harfli ve tek heceli onay cümleleri kurdum. uzun boşluklarda uzun uzun düşündüm. bir ara beynimin içinde dönen şarkılardan birine tutunup acilen uzaklaşmak istedim oradan. ve hatta dünyadan.
tabi ya belki de çok sevdiğin bir filmin içinde kaybolmaktır çıkış yolu. misal güneşli pazartesiler çok uygun benim için senin için de bir sakıncası yoksa tabi. ya da ve belki de bir kitabın yıpranmış ama huzur kokan sayfalarında bulmak o çıkışı.
ne muhteşem olurdu..?
ama..
ama işte...
.
