oysa ne zavallıca? bir binanın tepesinden sokağa saçılan paraları toplamaya çalışan zavallı vatandaşlar gibi beynimde uçuşan düşünceleri toplamaya çalışıyordum. o kadar önemsiz, basit cümleciklerdi halbuki. olsa da olurlardı olmasa da. tıpkı benim gibi. bazen böyle düşünüyorum.
beşiktaş yine yeniliyordu. canım sıkılmıştı. film izlemek istedim. akbabanın üç günü'ne denk geldim. star televizyonu inter star olmadan iki kez tesadüf etmiş bir türlü izleyememiştim. aslında beşiktaş bahaneydi. bu kayıtsızlık bu vurdumduymazlık, hissizlik hali. etrafımda gelişen her olayda bir sıkıntı.
dört günlük sakalım boynuma batıyordu. mevsim normallerinin altındaki soğukta terliyordum. ve beşiktaş hala mağluptu. aslında beşiktaş bahaneydi.
yeni müzik kanalları ve çok güzel şarkılar dinliyordum. ama eskisi gibi aklımda tutamıyordum şarkı isimlerini.
beşiktaş yenilmeseydi belki bir iki şarkı ismi bile söyleyebilirdim.
aslında yazmak bahaneydi. beşiktaş diyorum yenilmeyeydi iyiydi.
