gidelim buralardan-2

nihayet bizi götürecek gemi iskeleye yanaştı. insanlar boylarından büyük bavullarla, bir kollarında ikişer çocuk ve daha bir sürü yükle, büyük bir kaos içinde gemiye bindiler. doğrusu hep beraber, itiş kakış, olağanüstü bir gürültüyle bindik. sanki istanbul’da bizimle geliyordu. savaş ganimeti arayan bir telaş içinde koltuklarımızı bulup kıçımızı yerleştirdikten sonra hayat biraz olsun normale döndü. ortalık sakinledi. şimdi herkes kendi aleminde. ben de ne vakittir okuyamadığım kitabımı okuyabilirim artık. çantama attığım iki kitaptan biri olan yaza yolculuk’u (tomris uyar) çıkardım. oysa yaz başlamadan hatta bahar başında tam 22 martta almıştım. -hayır! hafızam iyidir fakat bu kadar keskin değildir.- aldığım her kitabın ilk sayfasına düştüğüm not sayesinde bu kadar kesin tarih yazabiliyorum. hem görünüşe bakılırsa bu not düşme işini seven yalnız ben değilim. kitabın ilk sahibi de not düşmüş. üstelik ve yanılmıyorsam; tam tamına otuz üç yıl evvelden. evet evet, baktım kitap da 1986 basımı. ilginç. hem çok ilginç. otuz üç yıl önceki halimi düşündüm ister istemez. hüzünlü. çok hüzünlü.

henüz ilk öyküde, zaten diline meftun olduğum tomris hanım (cansever, süreyya ve elbet turgut uyar’ın hayranlıklarını bir kez daha teyit ettim böylece) tane tane, sakin sakin anlatırken lüksemburg bahçeleri’den bahseder aniden. ben saf saf bir şarkıdan bahsettiğini düşündüm evvela. sonra lüksemburg’u anlattığını düşündüm. hala safım çünkü. meğer paris’i anlatıyormuş.

‘metro’da biletleri uzatan adam, günaydın. teşekkür ederim diyordu. gülümsüyordu. o zaman benim de bir zamanlar yaşadığım kentteki insanlara gülümseyerek baktığım geliyordu aklıma. o günler çok geride kalmıştı.’

gemi iskeleye yanaşırken yine bir gürültü, yine bir kaos ortamı. bu insanları diyorum kuzey ülkelerinden birine ve mesela finlandiya’ya salsak bir haftaya kalmaz orayı ya kendilerine benzetirler ya da finlandiya’nın zaten yüksek olan intihar oranını artırırlar.

neyse ki sağ salim ve tek parça indim gemiden. marmara’nın bu küçük ilçesine ilk kez adım atıyorum. peki ne arıyorum?

bir parça sakinlik, biraz iyot kokusu, devamlı esen rüzgar ve bir tutam dalga sesi. bazıları için bunun adı; huzur. benim için de. umarım buradadır.

zaz - que vendra