yaşamın kıyısında

üç gün oldu tekrar işe başlayalı. zaytungcular çok haklı. izin dönüşü vurgun yemiş gibi oluyor insan. yetişmesi gerekenler, acil evraklar, beyanlar, vesaireler derken bir takım işler benden habersiz bir kısım gerekli uzuvlarım sayesinde makine düzeninde ezbere yapılıyor. bedenim burada ruhum kayıp üç gündür. işe giderken model dinliyorum hep. dönüşte de model dinliyorum.

en çok antidepresan gülümseleri seviyorum ama daha çok müzik kutusu şarkısını dinliyorum. arada ve sadece kazım koyuncu'nun işte gidiyorum şarkısını dinliyorum. zaten dün gece cnbc-e deki filme de o'nun sayesinde takıldım. kazım koyuncu şarkısını duyunca öylece izlemeye başladım.  filmi tanıdım ama çıkaramadım önce. dvdsi bile vardı halbuki. ilk defa izliyormuş gibi izledim bir süre. sabaha işe gideceğim geldi aklıma sonra ve biraz da uykum. seyredebilirdim ama nasılsa dvd var diye vurdum kafayı yattım. n'oldu yine uykusuz kaldım. izlemediğime pişman oldum.

şimdi ve yine dünya yükü iş var önümde. 

ve ben kendime soruyorum, hala niye burdayım diye..

.