kördüğüm

köfteci ramiz, mado, gece, karanlık ve soğuk. yan yana dizilmişler. hem ve sanki özenle. bir bir. üstelik karla karışık yağmur ve sıklıkla kar. sonra yine soğuk. bol kırmızı stop lambalı. ve bir minibüsün cam kenarı. radyoda bir FD şarkısı. önde kestane saçlı, bal gözlü bir güzel.(paramın üstünü verdi ordan biliyorum) ve şoförün karanlık ayaza üflediği dumanın kesif kokusu. algıda bin bir seçicilik dimağda cirit atıyor. ama hayır rica ederim usta, rüya değil hiç biri! sen gibi. ben gibi gerçek her biri. acı kahve gibi bir de. lakin işte tek çözemediğim; bir türlü algılandıramadığım şu bir saat beş dakikaklık artı on beş dakikalık yolculuklarda usta. şu lanet duygu dokunamadığım. tadmadığım ve bir türlü, değil yanına yaklaşmak ıskalayamadığım bile. ne olduğunu tanımlayamadığım bir düğüm. ki kördüğüm. boşluk ve de. 

ama işte. böyle derde neyler he-kim.
hayat diyorum neden bu şekil...
?
.
feridun düzağaç  hayat neden şekil yapıyor