uzun zaman sonra trenle, oraya gittim. hayatımın iki buçuk yılını
verdiğim o yere, o yollara, o insanlara o trenle gittim! haliyle bir
sürü anı doluştu kafama. ama başta belki bilinçsizce belki güdüsel
olarak güzel olanları geldi hatırıma. karar verdim. bundan sonra güzel
anılarımı hatırlamaya ve konuşmaya. arkadaşlarıma bahsettim bundan. hak
verdiler. ve bugün ilk kez her defasında konuştukça canımızı acıtan o talihsiz olaydan bahsetmedik.
sonra bir şey de daha karar kıldım. fırsat
buldukça kısa ya da uzun olmasına bakmadan günümün hikayesini yazmaya.
hem belki o zaman gerçekten hakkını vermiş olurum devrik cümle
günlüğümün.
ve hepsi birden bire oldu.
evet.
